Een stilte die harder schreeuwt dan sirenes

Het is een van die zaken die een stad blijven achtervolgen. Niet vanwege het lawaai van sirenes of het zichtbare politielint, maar juist door de verstikkende stilte die erop volgde. In een bescheiden appartement in Arnhem-Zuid lag Daniël, begin dertig, bijna twee weken dood op de vloer van zijn woonkamer. Niemand merkte iets. Geen buren die alarm sloegen, geen familie die hem miste — en, zo blijkt nu, geen partner die ingreep.

Wat de zaak uitzonderlijk maakt, is niet alleen de lange periode waarin zijn lichaam onopgemerkt bleef. Het is vooral het leven dat ondertussen gewoon doorging, letterlijk in dezelfde woning.

Een relatie vol schaduwen

Daniël woonde samen met een vrouw die zich naar buiten toe presenteerde als zijn vriendin. In verklaringen wordt zij aangeduid als iemand die zichzelf nooit bij haar echte naam noemde. In plaats daarvan werd ze door kennissen en bezoekers “Gigi” genoemd — een naam die zij naar verluidt zelf verafschuwde, maar die wel bleef hangen.

Volgens bekenden was hun relatie instabiel. Daniël zou verliefd zijn geweest, afhankelijk zelfs, terwijl zij grotendeels ongrijpbaar bleef. Buurtbewoners beschrijven haar als afstandelijk, soms charmant, soms kil. Niemand wist precies wat ze deed voor de kost, al deden geruchten al langer de ronde.

Het appartement als toneel van een dubbele werkelijkheid

De meest schokkende details kwamen pas naar boven na de ontdekking van Daniëls lichaam. Terwijl hij levenloos in de woonkamer lag, ontving zijn partner mannen in de slaapkamer. Het ging niet om incidentele bezoeken: uit onderzoek blijkt dat dit meerdere keren is gebeurd, verspreid over dagen.

Volgens justitie moet de lucht in het appartement ondraaglijk zijn geweest. Toch bleef de vrouw er wonen, slapen en werken, alsof de werkelijkheid zich in twee gescheiden werelden had opgesplitst — één zichtbaar, één angstvallig genegeerd.

Waarom niemand werd gewaarschuwd, is een van de centrale vragen in het strafdossier.

Wie was ‘Gigi’ werkelijk?

De vrouw zelf blijft een raadsel. Haar verleden is fragmentarisch, haar verklaringen wisselend. Ze zou in meerdere steden hebben gewoond, telkens onder andere namen. Sociale media geven weinig prijs; profielen verdwijnen net zo snel als ze verschijnen.

Getuigen verklaren dat Daniël haar beschermde en vragen over haar achtergrond afwimpelde. “Ze had iets kwetsbaars,” zegt een kennis, “maar ook iets berekends.” Of ze wist dat Daniël dood was — en zo ja, wanneer — is een van de meest beladen punten in het aankomende proces.

De ontdekking die alles veranderde

De zaak kwam aan het licht nadat een familielid, dat al dagen niets had gehoord, de politie inschakelde. Agenten troffen een verontrustend tafereel aan. Het appartement was ogenschijnlijk bewoond, maar de woonkamer vertelde een ander verhaal.

De vrouw was op dat moment niet aanwezig. Ze werd later opgespoord en aangehouden. Sindsdien houdt Arnhem de adem in.

Woensdag: het proces dat niemand wil missen

Woensdag begint het proces. De verdenkingen zijn zwaar, al benadrukt het Openbaar Ministerie dat het onderzoek zorgvuldig en feitelijk wordt gevoerd. Het draait om nalatigheid, mogelijke betrokkenheid en de vraag in hoeverre morele grenzen zijn overschreden.

In de stad wordt gefluisterd. In cafés, op sociale media en in woonkamers klinkt dezelfde vraag: hoe kon dit gebeuren, zonder dat iemand ingreep?

Meer dan een misdrijf

De zaak-Daniël is meer dan een strafzaak. Het is een confronterende spiegel voor een samenleving waarin mensen naast elkaar leven, maar elkaar nauwelijks kennen. Waar iemand kan verdwijnen, zelfs in zijn eigen huis, terwijl het leven om hem heen doorgaat.

Of het proces antwoorden zal geven, is nog onzeker. Maar één ding staat vast: de stilte na deze zaak zal Arnhem nog lang bijblijven.